Het verhaal.

Er was eens… want dat zijn de woorden waarmee alle goede verhalen aanvangen, niet waar? Maar het gene wat ik je nu wil vertellen, is veel meer dan zomaar een verhaaltje voor het slapen gaan. Het is een deel van ons bestaan, een stukje lang geleden geschiedenis iets wat de mensheid voor een groot deel vergeten is, iets wat ik nu weer onder ieders aandacht wil brengen.

Nightmoore 1926

De lucht vulde zich met dikke zwarte rook, je richtte je ogen op iets wat leek op een dorp. Kogel schoten weerklinken als echo's door het gebied. Vogels vliegen op, door de plotse schot. Het liefst ren je weg, maar je kan je onmogelijk verroeren, het is alsof je vast genageld staat aan de grondter je hoor je mensen naderen op paarden, maar je kan enkel voor je kijken. Je ogen vast gezogen aan het bloeddorstige monster voor je. Allerlei vragen gaan door je heen, zoveel gedachtes dat je er haast duizelig van word. Is dit het monster waar ze het over hebben gehad? Het monster zoveel moorden op zijn geweten had? Je kijkt in zijn ogen, kan niet anders dan kijken in de gele licht gevende ogen. De mensen naderen maar je kijkt nog steeds niet om. Kan niet omkijken. Je voelt zijn ademhaling, hoort hem naderen. Je kijkt dieper en zijn ogen en ziet het dan, iets bekents. Die ogen kwamen je bekent voor, je probeerde een gezicht bij de ogen te plaatsen maar je gedachte was leeg. Plots klonk er een luidde kogelschot, en je ziet het monster voor je in elkaar krimpen. Een ijzerachtige geur vult je neusgaten, en het maakt je duizelig. Alles word zwart voor je ogen, je valt en hoort niks meer.

Het was stil, dodelijk stil. Zo stil, dat je het huis kon horen ademhalen. Je realiseert je dat je in bed ligt, je eigen bed maar toch was het anders. Akelig anders. Je stapt je bed uit en loopt de trap af, in de keuken hoor je je moeder bezig met het huishouden. Je loopt naar haar toe, je moeder ziet je- 'Ik zie dat je weer wat bent bijgekomen?!' Ze streelde met haar zachte hand over je wang, 'Ja' Is het enigste wat je kan zeggen. Je draait je om en loopt naar buiten. De ochtend lucht is overwelmend, buiten is het nog rustig. De meeste mensen kwamen rond deze tijd net hun bed uit. Er hangt een nare zweer, niet opvallend want die heeft er altijd al gehangen. Je loopt richting een huis, je weet de weg. Want daar woont immers je zo geheette beste vriend. Voordat je knokkels te deur konden bereiken, vliegt de deur al open. In de opening staat een jongen met halflang bruin haar, naarachter gebonden in een staartje. Zijn ogen zo helder als de lente hemel. Je lacht naar hem en hij naar jou, 'Alles goed met je? Ik hoorde wat er was gebeurd' De jongen stapte naar buiten, en sloot de deur achter zich. Samen liepen ze richting het bos, naar het meer de plek waar ze naar toe gingen om te jagen. Een dagelijkse routine. 'Het gaat goed met je me.' Je lacht wat flauwtjes. Aangekomen bij het meer neem je plaats op een omgevallen boomstam, je vriend neemt naast je plaats. Dan voel je het, hetzelfde gevoel als vannacht. Even lijkt alles terug te komen, en je moet je vriend vasthouden om niet van de boomstam af te vallen. 'Wat is er met je? Gaat het?'[/b] Je komt weer bij zinnen, en kijkt je vriend aan in zijn ogen. Zijn ogen.. hij. 'Je ogen, jij..' De jongen keek verbaasd, [i]Waar heb je het over?' Hij nam wat onzekere afstand. 'Jij bent het! Jij bent het monster!' Je staat op, en verliest daarbij je evenwicht. Waarom hij? Waarom je beste vriend, iemand waarvan je het nooit gedacht had. Hij keek geschokt, en plots veranderde zijn ogen heel rustig. Je weet het..' Hij haalde zijn schouders op, 'Maar ik heb je niks gedaan Prim! Je zag het toch!' Je wist overeind te komen, je was bang maar kon het persoon voor je niet haten. 'Jij hebt al die mensen vermoord' Hij schudde van nee, 'Er zijn er meer.. het is ingewikkeld maar..' Hij knikte, waarna hij zich omdraaide en weg liep. Je kon niks zeggen, liet hem gewoon weglopen. Daar stond je, versteend aan de grond. Niet wetend wat te doen.

Sinds die tijd, weten de mensen in het dorp van het er gaande is. Er zijn minder doden gevallen, en mensen voelen zich weer zekerder nu ze weten wat voor al die moorden had gezorgd. En Prim.. zei werd gezond oud en stierf op een leeftijd van 67 jaar. Haar vriend nooit meer wat van gehoord of gezien. Waar hij heen is gegaan weet niemand. Maar de moorden zijn gebleven. Want bij iedere volle maan, vult de lucht zich met een akelige huil waarna de jacht geopend is. Nu zo'n 55 jaar later is er een hoop veranderd in Nightmoore. Weerwolven en mensen leven samen. Sommige mensen maken jacht op de wezens van de nacht, andere aanbeden ze als koningen van de nacht. De weerwolven zijn zo verandert, dat ze nu zonder volle maan in hun dierlijke gedaante kunnen veranderen. Echter komt hun ware bloeddorst wel naar boven, als de maan vol en rond aan de nachtelijke hemel staat.